Kako su Protokoli stigli u Nemačku?
Veruje se da su Protokole Sionskih Mudraca u Nemačku doneli Pjotr Nikolajevič Šableski-Bork i Fjodor Viktorovič Vinberg, ruski fanatici koji su, bežeći od revolucionarne odmazde, stigli u Berlin 1919. godine.[1] Obojica su bili pripadnici zloglasnih Crnih centurija i autori antisemitskih pamfleta, a veruje se da su nakon ubistva carske porodice širili glasine da je Carica posedovala kopiju Nilusove knjige, kao i to da je imala iscrtanu svastiku u svojoj spavaćoj sobi.[2] Svoje anti-jevrejske stavove vrlo brzo su uklopili u postojeću antisemitsku atmosferu u Nemačkoj, jer su brzo pronašli izdavača za nemački prevod Protokola.
Istovremeno se u konzervativnim krugovima ruske emigracije u Nemačkoj širila teorija kako su nemački i ruski Car želeli po svaku cenu da izbegnu rat, ali je preveliki uticaj globalnog bankarstva i jevrejstva gurnuo Evropu u rat protiv volje suverenih država. Čitavoj atmosferi doprinelo je i razočarenje poraženih strana u Velikom ratu, koje su smatrale Versajski mirovni sporazum projektom Jevreja koji žele da se unište i rasparčaju monarhije i imperije u Evropi, kako bi ih porobili putem međunarodnih finansijskih mehanizama. Zbog propagiranja liberalnih i kosmopolitskih vrednosti, Vajmarska Nemačka i njena socijaldemokratska vlada smatrani su dekadentnom tvorevinom Jevreja, koja za cilj ima uništenje javnog morala i nacionalnog identiteta Nemačke.
Antisemitska propaganda i štampanje Protokola doveli su do političkih ubistava u Berlinu 1922. Prvo je izvršila antirevolucionarna ruska organizacija osnovana od strane Vinberga i Šabelski-Borka, po uzoru na Crnu stotku.[3] Tokom skupljanja donacija za žrtve od gladi u Sovjetskom Savezu, koje je organizovala ruska emigracija u Berlinskoj Filharmoniji, teroristi su pokušali da ubiju vođu ruskih kadeta, Pavela Nikolajeviča Miljukova, ali su umesto njega ubili Vladimira Nabokova, oca istoimenog čuvenog pisca. Vinberg je uspeo da pobegne iz Nemačke kako bi izbegao kaznu, a Šabelski-Bork je osuđen na 14 godina teškog rada, ali je po dolasku nacista na vlast oslobođen i dobio je počasno mesto u Rozenbergovom kabinetu.[4] Samo nekoliko meseci nakon ovog incidenta ubijen je i nemački ministar spoljnih poslova, Valter Ratenau, sa obrazloženjem kako je on, kao Jevrejin, bio jedna od marioneta koja sprovodi zamisli Sionskih mudraca. U vreme kada je ubijen, Ratenau je uveliko radio na poboljšanju međunarodnog ugleda izolovane Nemačke i smanjenju ratnih reparacija, a pred njegovu smrt potpisan je i Rapalski sporazum sa Rusijom u kojem su se obe države odrekle teritorijalnih pretenzija iz ratnog perioda.
Nakon ubistva Valtera Ratenaua, Vajmarska Republika uvodi niz zakona kojim kažnjava stvaraoce propagandnih materijala, suzbijajući delovanje ekstremne desnice. U isto vreme, desničari su krivili komuniste i Jevreje za ubistvo ministra, ali je njihova popularnost slabila kako je jačao međunarodni ugled Nemačke, a nakon dobijanja punopravnog članstva u Društvu Naroda 1926. godine, antisemitski sentimenti doživeli su trenutni poraz. Međutim, to je bilo samo zatišje pred buru.
Koreni nemačkog antisemitizma
Za razliku od Francuske i Rusije, Bizmarkova Nemačka je uspela da predupredi revoluciju, uvodeći široki set radničkih prava: od utvrđenog radnog vremena, preko zdravstvenog osiguranja, do penzija. Na taj način se antirevolucionarni sentiment uspokojio, a samim tim ni reakcionarne snage nisu bile ofanzivne kao što je to bio slučaj sa francuskim i ruskim braniocima interesa crkve i monarhije. U isto vreme, Bizmark je vodio kulturni rat sa Katoličkom crkvom u težnji da suzbije uticaj katolicizma među Nemcima, namećući pruski protestantizam kao stožer nacionalnih vrednosti. Isto tako je i Car Fridrih II bio kritikovan od strane Katoličke crkve zbog svojih liberalnih i kosmopolitskih uverenja. Već u toku kulturnog rata, razne antisemitske ideje su dolazile iz katoličke kuhinje, poput tvrdnji da nemački Car i liberalni političari vode politiku u korist Jevreja i globalne bankarske elite. Međutim, ove ideje nisu imale veliki odziv u samom nemačkom narodu sve do početka dvadesetog veka.
Srž nemačkog antisemitizma možemo pronaći u romantičarskom pokretu s kraja 19. veka i njegovim konzervativnim i reakcionarnim idejama. Za razliku od savremenih konzervativaca, nemački romantičari nisu bili nacionalisti, a njihov sentiment bio je više usmeren ka svesnosti o zajedničkom poreklu i jedinstvenoj Pan-Germanskoj kulturi, nego ka konkretnim političkim entitetima ka što je Nemačka kao država. Krajem 19. veka je nacionalizam u Nemačkoj bio pretežno liberalan, a biti anti-nacionalista, značilo je biti i anti-liberal i odbacivati tekovine emancipacije i vrednosti novouspostavljenog građanskog društva. Za razliku od romantičara iz 18. veka, koji su veličali ideje Francuske Revolucije, nemački romantičari u 19. veku se snažno protive tekovinama prosvetiteljstva, smatrajući ih za intelektualnu aroganciju nametnutu od strane anglosaksonskog i latinskog sveta.
Peter Pulcer navodi kako je nemački romantičarski pokret u 19. veku favorizovao “intuiciju nasuprot analizi, imaginaciju nasuprot empirijskim činjenicama, veru nasuprot intelektu i istoriju nasuprot nauci”.[5] On dodaje da su romantičari pre svega odbacivali individualizam i kosmopolitanizam prethodnih generacija i racionalizam liberalnog Zapada.[6]
“Germansko proleće” i rasne teorije o poreklu Nemaca
Već nakon Velikog rata, osnovane su Pan-Germanske organizacije koje propagiraju teoriju o uzvišenosti Nordijsko-germanske rase, što je u velikoj meri bila posledica nacionalnog poniženja u novom Versajskom konceptu Evrope i potrage za jakim nacionalnim identitetom koji bi izazvao osećaj veličine među Nemcima. Karl Gustav Jung objašnjava da je u trenutku poljuljanosti nacionalnog ponosa i identiteta, nemački narod posegnuo u nesvesne i arhetipske nagone, fascinirajući se mitološkim slikama sveta iz paganskog vremena. Na taj način su se nemački nacionalisti distancirali od “iskvarenog” liberalnog sveta i gradili identitet novog Nemca, bazirajući ga na nepostojećem praistorijskom identitetu.
Za razliku od katoličkih reakcionara u Francuskoj i kontrarevolucionara u Rusiji, Pan-Germanski pokreti su u velikoj meri odbacivali i samo hrišćanstvo, okrećući se svojim nordijskim korenima. Pod uticajem teozofije, istočnog misticizma, germanskih mitova o Svetom Gralu, pokreta poput “ariozofije”, Bratstva Artamana, Nemačkog Reda i Društva Tule, izgradili su viziju buduće Nemačke koja se vraća svojim antičkim paganskim korenima. Autori poput Ridigera Sinera nazivaju čitav ovaj period Germanskim prolećem, jer su ovi narodni pokreti i grassroots organizacije postavili temelje novog nemačkog identiteta i otvorili put dolasku nacističke vladavine.
U tom periodu razvijaju se teorije o Nemcima kao potomcima Hiperborejaca ili Atlantiđana, o njihovoj prapostojbini Tuli na dalekom severu, u kombinaciji sa teorijama o antičkim vanzemaljcima i “Šupljoj zemlji”.[7] Masovna opsednutost okultizmom, ezoterijom, mitologijom i teorijama zavera, bila je posledica kolektivne duhovne krize i krize nacionalnog identiteta koje su posledica poraza u ratu i nesigurnošću u vrednost sopstvene nacije. Siner navodi kako su desničari često naglašavali kao slabost Nemaca to što ne poštuju dovoljno svoju istoriju i pretke i da su sebi poverili zadatak ispravljanja tih slabosti, samo što istorija koju su propagirali nije ni bila stvarna istorija, već maštarija bazirana na mitološkim i praistorijskim slikama sveta, koje su u velikoj meri i same bile modernog kova. Teorije zavera i vraćanje mitološkim korenima, bili su svakodnevica među reakcionarnim nacionalistima koji su smatrali Jevreje, komuniste i kapitalizam krivim za uništenje Arijevske kulture i “starog sveta”. Samo hrišćanstvo je u velikoj meri bilo odbacivano kao “Jevrejska religija”, mada su postojale i tendencije da se Isus Hrist interpretira kao Arijevac i buntovnik protiv jevrejstva.
Ideje koje je Gobino izneo u svojoj knjizi “O nejednakosti rasa” u velikoj meri su se primile među nemačkim reakcionarima koji su isticali uzvišenost nordijsko-arijevske rase, smatrajući je duhovno i fizički superiornijom u odnosu na druge “semitske, azijatske ili negroidne rase”. Italijanski fašistički filozof i umetnik, Julius Evola, opisivao je rasu kao metafizičku i duhovnu kategoriju, smatrajući da su duhovni kapaciteti arijevske rase prirodno veći i kvalitetniji. Jevreji su smatrani nesposobnim za uzvišene oblike kao što su filozofija, umetnost i spiritualnost, a često su predstavljani i kao materijalistička i požudna bića, koja su i duhovno i fizički zakržljala.
Nacistički ideolog, Alfred Rozenberg, je 1930. godine napisao svoje najznačajnije delo “Mit dvadesetog veka”, koje se smatra temeljem rasističke teorije, a bazirana je na idejama koje su već bile razrađene i u velikoj meri rasprostranjene u Nemačkoj u periodu između 1919. i 1933. Između ostalog, on navodi kako je savremena kultura degenerisana uplivom jevrejskog uticaja u umetnosti, politici i ekonomiji.
Pored moralne i društvene degeneracije izazvane jevrejskim materijalizmom, bela rasa je takođe “uprljana” mešanjem sa drugim, semitskim, rasama. Zanimljivo je da Rozenberg i većina zagovornika teorije o Arijevskoj rasi u nju ubraja, ne samo nordijske i germanske narode, već i junake iz Indijskih epova, drevne Egipćane, pa čak i Berbere sa Severa Afrike. Pod uticajem ovih teorija, nacistička organizacija Anenerbe, koju je osnovao Hajnrih Himler, radi istraživanja o arijevskom poreklu Nemaca, organizovala je ekspediciju na Tibet 1936. godine sa namerom da dokaže da je i Buda bio pripadnik Arijevske rase. Sa druge strane, neke Rozenbergove nacisitčke kolege poput Alberta Špera, ismevale su njegovo delo kao nenaučno, a sam Hitler je rekao da knjiga ne predstavlja zvaničnu ideologiju partije. Bez obzira na unutrašnja neslaganja, nacisti su prihvatili osnovne postulate antisemitizma i rasističke teorije, zasnivajući na njima čitavu svoju politiku.
Hitlerove ideje o svetskoj zaveri jevrejskih bankara
Adolf Hitler tvrdi da je u Beču prvi put direktno doživeo dekadenciju imperijalnog multikulturalizma i liberalizma, kriveći Habuzburge za “slovenizovanje” germanskog naroda, ali istovremeno pokazujući zabrinutost za ugroženi socijalni status radnika i studenata. Kao što je to bio slučaj sa protivnicima Cara Fridriha u Nemačkoj, Hitler je krivio Austrijsku carsku porodicu za liberalizam i podređenost globalnim kapitalističkim interesima. U svom najznačajnijem delu Moja Borba, Hitler predstavlja boljševički komunizam kao jevrejsku prevaru koja za cilj ima uništavanje nacionalnih ekonomija, kako bi dovela nacije pod kontrolu bankarskog globalnog kapitalizma.[8] Hitler izražava svoje gađanje prema “izmišljenom” sukobu Jevreja cionista, liberala i komunista, smatrajući da su ideološke podele među Jevrejima lažirane kako bi se lakše prikrila zavera.[9] Kao svoj glavni motiv za ulazak u politiku, Hitler navodi oslobođenje nemačke nacije od “internacionalnog Jevrejskog finansijskog kreditnog kapitala”.[10]
U svojoj knjizi, Hitler predstavlja Jevreje kao najveće protivnike arijevske rase, smatrajući ih nesposobnim da proizvedu kulturu ili intelektualnu misao, sem da prihvate i iznutra uništavaju tuđe kulture.[11] Iako je svoje predrasude bazirao na rasističkim i pseudonaučnim teorijama, Hitler je svoj antisemitizam bazirao više na političkim i ekonomskim teorijama zavere, nego na ezoteričnim, mitološkim i spiritualnim maštarijama, koje su bile popularne među konzervativnim romantičarima tog doba. Sa druge strane, Hitler jeste gajio romantičarsku nostalgiju prema vremenima iz doba Nibelunga i nordijskih junaka, što je bilo presudno za stvaranje simbioze između političkih antisemita i konzervativnih romantičara u Nacističkoj partiji i pokazalo se kao dobitna kombinacija za nacifikaciju nemačkog naroda.
U isto vreme kada je Hitler postao član Nacionalsocijalističke nemačke partije, dešava se i ekspanzija Pan-Germanskih pokreta, ruski emigranti štampaju Protokole Sionskih Mudraca, a 1920. godine Henri Ford u Americi izdaje četiri toma knjige “Internacionalni Jevrej: Najveći svetski problem” i pokreće svoj časopis The Dearborn Independent u kojem otvoreno propagira antisemitske ideje.
Sveopšta razočaranost u post-imperijalnu i post-Versajsku Evropu bile su pogodno tlo za nastanak ovih ideja, koje su za kratko vreme tokom “zlatnih dvadesetih” ostajale u senci međunarodnog idealizma kakav su zagovarali američki predsednik Vudro Vilson i Društvo naroda, ali je ekonomska kriza 1929. okončala idealistički san. Krah međunarodne ekonomija i svetska recesija dodatno su pothranili antisemitske teorije u kojima se ukazivalo na navodnu jevrejsku krivicu za krah svetske ekonomije.
U desničarskim krugovima sve više se verovalo da su jevrejski bankari i njihovi mešetarski poslovi, kao i čitav sistem kreditnog kapitalizma, izazvali svetsku krizu. Uporedo sa rastom popularnosti Sovjetskog Saveza i komunizma, reakcionari su zajahali talas razočarenja i iskoristili ga za promociju sopstvenog modela preporoda sveta kroz vraćanje tradiciji. Ovaj trend bio je najveći u zemljama gubitnicima Velikog rata, Nemačkoj i Italiji, jer je trebalo povratiti nacionalni ponos i pronaći krivce za poraz, a idealan krivac je ponovo bio pohlepni globalni bankarski Jevrejin. Anti-racionalizam i anti-liberalizam reakcionara i romantičarskih konzervativaca su vrlo lako upakovani u antisemitsku politiku, jer je Jevrejin predstavljen kao tvorac materijalističkog liberalnog društva koje uništava narodni duh i evropsku kulturu. A kako je i komunizam predstavljen kao oružje jevrejskog kapitala, jedini pravi zaštitnik nacije, kulture i radničke klase postali su upravo reakcionarni krugovi iz kojih su nastali fašistički i nacistički pokreti.
Pobeda antisemitizma u Evropi
Istina o tome da je teorija o jevrejskoj zaveri velika prevara, objavljena je u američkim novinama The Times još 1921. godine, kada je objašnjeno da su Protokoli Sionskih Mudraca plagijat Žolijeve drame, koja je kasnije menjana i distribuirana kao propaganda od strane tajnih službi Rusije i Francuske. To nije sprečilo bujanje antisemitizma u Evropi, koji je u periodu idealističkog zanosa u drugoj polovini dvadesetih godina samo uklonjen iz javnog diskursa, da bi u toku ekonomske krize ove ideje vaskrsle jače nego ikada. Nakon pobede fašizma u Italiji 1922. godine, bilo je jasno da će se trend reakcionarnih politika odraziti i na druge evropske zemlje, a slični pokreti su se javljali i u Jugoslaviji, Rumuniji i Bugarskoj. Dolaskom Hitlera na vlast 1933. godine, antisemitizam postaje politička realnost, a Nirnberškim zakonima nasilje prema Jevrejima postaje institucionalizovano i legalno.
U periodu između 1933. i 1935, u Bernu u Švajcarskoj održan je sudski proces protiv švajcarskih antisemita na kome je trebalo utvrditi da li su Protokoli Sionskih Mudraca zaista falsifikat. Na suđenju su svedočili učesnici prvog Cionističkog kongresa u Bazelu, kao i mnoge figure iz ruske emigracije, među kojima i Miljukov, koji je bio meta atentatora u Berlinu 1922. Na suđenju je utvrđeno da je kompletan dokument plagiran od strane agenata ruske carske službe Ohrane radi kontrarevolucionarne propagande i opravdavanja pogroma nad Jevrejima. Ključni svedok bio je ruski publicista Vladimir Burtsev koji je razotkrio mnoge agente provokatore carske službe, zbog čega je kasnije dobio nadimak Šerlok Holms revolucije. Svi navodi o povezanosti Slobodnih zidara sa Cionističkim pokretom i njihova umešanost u Jevrejsku zaveru odbačene su kao fabrikovane i izmišljene.[12]
Bez obzira na činjenice i dokaze da je teorija o jevrejskoj svetskoj zaveri zasnovana na falsifikovanom dokumentu i prevari osmišljenoj da bi se diskreditovali politički protivnici, antisemitski zakoni doneti su u različitim državama tokom tridesetih godina. Već 1935. godine doneta su dva ključna antisemitska zakona:
1) Zakon o zaštiti nemačke krvi i nemačke časti kojim se zabranjuje sklapanje brakova između Nemaca i Jevreja, radi očuvanja “krvne čistote”
2) Zakon državljanstvu Rajha kojim se Jevrejima oduzima državljanstvo u Nemačkoj.
Ljudska prava poput prava na slobodno kretanje, prava na posedovanje privatne imovine, prava na obrazovanje, sukcesivno su ukidani za Jevreje tokom 1938. godine, što je kulminiralo u nasilje nad Sudetskim Jevrejima poznatije kao Kristalna noć. Spaljivane su, i obijane, jevrejske radnje, sinagoge, a Jevreji su napadani na ulicama. Iste godine, Musolini u Italiji donosi Manifest o rasama kojim se ukida državljanstvo Jevrejima i mogućnost stupanja u brak sa Italijanima. Isti zakoni doneti su u Mađarskoj, Rumuniji, Bugarskoj, Slovačkoj, NDH i Japanu u periodu između 1939. i 1941. godine. Ostalo je istorija.
Senior istraživač Novog trećeg puta
[1] Cohn, Norman. “A warrant for Genocide: the myth of Jewish world-conspiracy and the Protocols of the Elders of Zion”, (London: Serif, 1996), 140
[2] Cohn, Norman. “A warrant for Genocide: the myth of Jewish world-conspiracy and the Protocols of the Elders of Zion”, (London: Serif, 1996), 140
[3] Cohn, Norman. “A warrant for Genocide: the myth of Jewish world-conspiracy and the Protocols of the Elders of Zion”, (London: Serif, 1996), 140
[4] Cohn, Norman. “A warrant for Genocide: the myth of Jewish world-conspiracy and the Protocols of the Elders of Zion”, (London: Serif, 1996), 140
[5] Pulzer, Peter. “The Rise of Political Anti-Semitism in Germany & Austria”, 33
[6] Anglo-saksonski svet plus Francuska, Švajcarska i Holandija.
[7] Prema teoriji o “Šupljoj Zemlji”,l zemljina unutrašnjost je šuplja i ispod njene kore se nalazi prostor koji nastanjuju superiornije civilizacije, uglavnom vanzemaljskog porekla, ili potomci Atlantiđana i Hiperborejaca. U Zemljinu unutrašnjost se može doći samo ulazom u tunele koji se nalaze na Zemljinim polovima. Teorija je vrlo slična kao savremena teorija o Ravnoj Zemlji.
[8] Hitler, Adolf. “Mein Kampf”, 197
[9] Hitler, Adolf. “Mein Kampf”, 197
[10] Hitler, Adolf. “Mein Kampf”, 197
[11] Hitler, Adolf. “Mein Kampf”, 262-280
[12] Cohn, Norman. “A warrant for Genocide: the myth of Jewish world-conspiracy and the Protocols of the Elders of Zion”, (London: Serif, 1996), 243-256
Comentarios